polsko - węgierska produkcja według koncepcji, w reżyserii i choreografii Anny Piotrowskiej

Najnowsze przedstawienie Anny Piotrowskiej zrealizowane dla Art of Movement Theatre z Budapesztu, inspirowane życiem i twórczością Witolda Wojtkiewicza, malarza żyjącego niestety tylko 29 lat (1879-1909). Jak twórczość miesza się z życiem. Czy jest to jedna linia, czy są to dwie drogi zależne od siebie. Młody artysta żyje i tworzy ze świadomością, że w każdej chwili może umrzeć. Od dziecka ciężko chorował na serce. Umiera zbyt przedwcześnie. Jak to jest żyć drugi raz i mieć wrażenie przeżytego już życia. Wg Wojtkiewicza: "zdaje mi się, iż obowiązkiem człowieka jest zająć jeden kąt i wytrwać w nim aż do śmierci...". Jak myśl o nieuniknionej śmierci wpłynęła na życie i twórczość Wojtkiewicza, o tym można dowiedzieć się w najnowszym przedstawieniu "walk_2_corner" w wizji artystycznej Anny Piotrowskiej.

Anna Piotrowska porusza i rozwija w duetach wciąż jeden temat, mianowicie czym jest bycie tym samym, nawet jeśli to samo nie jest tym samym.

mufmi_spicz, to przedstawienie w dużej części otwarte na improwizację. Motywem żywotnym jest instrukcja obsługi magnetofonu szpulowego i instrukcja wprawia w ruch tancerzy i aktorów mufmi.

Zabierz mnie stąd, tam gdzie nie ma karpia. Opowiedz mi brednie słyszane codzienne. Popleć, przepleć, rozpleć... Poczytaj mi...

Art of survival - sztuka przetrwania / IN THE MIDDLE OF ONE CONTINENT / Projekt oparty na pytaniach. work in progress - jak ludzie stworzą na nowo boga Słowian Świętowita.

Kim jest Bóg i jakie ma dla nas znaczenie? Czy potrzebujemy boga? Czy wiemy w którą stronę patrzeć żeby go znaleźć? Poza akcją środowiskową, zaangażowaniem w projekt ludowego rzeźbiarza i fotografa, chcemy przybliżyć naszą słowiańską tożsamość również formą sceniczną - (solowe przedstawienie Anny Piotrowskiej).

A.P.: Jak w nim może zmieścić się ona. Dalej nie wiem, zastanawiam się, siedząc na tronie w koronie z rogiem obfitości na męskiej piersi, gotowej na przyjęcie orderu. Orderu doskonałości i obfitości zasług mojego oblicza. Moje stopy wnikają w ziemię urodzaju, to ja karmię narody, to ja daję im wiarę i nadzieję. Najważniejsze - najeść się i nie czuć nic. Patrzeć w moje boskie oblicze czworakich twarzy  

Bogiem Jedynym w starodawnej religii naszych przodków był Świętowit ( Svet - silny, święty bóg wojny i bóstwo urodzaju w 4 postaciach, któremu poświęcone było święto plonów ).

A.P.: Każdy nosi w sobie jakiegoś boga, na co patrzy ten bóg, w którą stronę podąża, bóg to kodeks moralny, zasady jakimi kierujemy się w życiu. Nic nie dzieje się bez przyczyny .

Fascynująca jest moc Świętowita wynikająca z tego, że może jednocześnie patrzeć w 4 strony świata, że ma ogromną właściwość wybiegania daleko w przestrzeń, jednocześnie będąc w miejscu.

To rozwinęło kolejną myśl, że tam gdzie jesteśmy, tam jest bóg (bez względu na to, jak się nazywa).

A.P.: Tam gdzie patrzę, dokąd zmierzam tam jest mój bóg. Fascynujący jest poprzez odkrywanie. To jak podróż w nieznane. Przypadek, ale niekoniecznie .

4 twarze 4 serca 1 myśl / 4 twarze 1 serce 4 myśli / 4 twarze 8 oczu 8 uszu / 4 nosy 8 brwi 4 usta / 4 czoła 4 brody / 4 kapelusze / 1 głowa /

Czy serce podzielone jest na 4 ? / Spotkania 4 twarzy / Twarzą w twarz / Plecami na twarz. Czuć jeden oddech. / Oddychać czterokrotnie, w różnych tempach / Decydować czterokrotnie o swoim bycie, o swojej bezradności. / Jestem obliczem: pierwszym, drugim, trzecim, czwartym. / Z jednego powstało cztery. / Tam gdzie patrzę, tam jest mój Bóg, mój cel, moja nieskończoność mocy. / Wybiegam do przodu i tak wracam do siebie / Wybiegam do przodu, by i tak wrócić do siebie

Czy nasz Świętowit to symbol otwartości, czy raczej zamknięty znak jednej tożsamości? / Czy bóg jest w każdym z nas?

Niemożliwe jest zbadanie tego tematu przy tak ubogich narzędziach, zbyt wąskiej próbie badawczej, ale dzięki naszemu projektowi możliwe jest otwarcie dyskusji, pobudzenie do myślenia, rewizja własnej wiary.

To projekt pytający - nie jesteśmy pewni czy otrzymamy odpowiedzi, a może nawet wcale nie chcemy ich poznawać...

FARFALLA _zamykam usta motylami.motyle zamknęły mi usta.

Inspiracją do realizacji przedstawienia jest kobieta, która została namalowana przez Rene Magritte'a w obrazie pt.: "Tajemniczy gracz" z 1927 r. Na obrazie w prawym oknie widać kobietę, którą można uznać na tym obrazie za suflerkę. Być może jej zadaniem jest podpowiadać graczom zapomniane przez nich zasady dziwnej, niezwykle poważnie traktowanej rozgrywki? Ale ku zaskoczeniu - suflerka ma zakneblowane usta. Jest niemym świadkiem dziwnej rozgrywki między dwoma mężczyznami, a nad głowami których szybuje dziwaczny żółw, który przypomina zeppelin, który w interpretacjach Freuda posiada znaczenie seksualne.

Anna Piotrowska zwróciła uwagę na kobietę, która ma zaklejone usta motylem tudzież ćmą. Kto zakleił jej usta i nie pozwolił mówić. Może sama zamknęła sobie usta - motylem. W tym przedstawieniu dwie tańczące kobiety - to ta sama kobieta. Jedna w założeniach jest wnętrzem, druga zewnętrznym wcielenie tej samej postaci. Jedna jest wdechem, druga wydechem.

Niewypowiedziane barwy motylich rąk zamknęły mi usta. Nie chciały usłyszeć, co chcę powiedzieć. Milcząca kobieta, umierająca młodość chwilowa. Chwilowy zachwyt wdechu i wydechu. Dwie postaci z rozchylonymi ramionami, otwartymi udami, szeroko otwartymi oczami. Ze wściekło zamkniętymi ustami. Są spokojne, choć chciałyby mieć wolę milczenia. Czy są w stanie wypowiedzieć choć jedno słowo. Słowo silnej woli, słowo stanowczości. Delikatne, kruche, piękne istoty. Mądrość wyobraźni. Ufność rozpuszczalnej myśli. Zastanawiasz się czy potrafię krzyknąć. Tak samo jak biorę wdech, muszę zrobić wydech. Tak samo jak robię wdech, tak samo nie potrafię krzyknąć. Czym jest krzyk. Niemocą wnętrza? Czy też jego siłą? Może to tornado zakłębionych, niemądrych myśli. Myśli są liśćmi, liście są brudem. Kruchym i drażniącym. Wdech-wydech, wdech-niemoc, wdech-próba, wdech-próba krzyku.

Patrzę w dal, tak samo ja i tak samo ona. Ona czyli wdech, ja czyli koniec.

Patrzę w kąciku zza jej twarzy. Jesteśmy znowu jednym, znowu innym, a tym samym wdech-wydech. Czy może być inaczej.wydech, wydech, wydech, wydech, wydech.dziura.

Stamtąd nie ma powrotu, zakopujesz się w ziemię. Drążysz dziurę wydechu. Dotrzesz do jądra, do zera, czyli WDECHU.

Anna Piotrowska, Borowy Młyn, lipiec 2007

Punktem wyjściowym dla Anny Piotrowskiej w realizacji przedstawienia była myśl o boskiej doskonałości idioty, zakochanego w sobie i niezdolnego do miłości do drugiej osoby. Jak pragnienie i pożądanie jest niewspółmierne z pokornym kochaniem. Czy wszyscy zdolni są do miłości i jak głupi są kochając tylko samych siebie.

Tak bardzo razem a osobno. Tak bardzo Cię znam, że nie wiem, jak poznać. Małpi śmiech zawładnął mym pośladkiem. Jestem doskonałym i boskim idiotą. Budzę się, by każdego dnia budzić się dalej. Wszystko na co patrzę, czego dotykam staje się święte. Te rzeczy zachwycają swoją próżnością i okrągłym blaskiem nicości. Jak bardzo Bóg jest samotny? Jak bardzo Bóg jest dobry? Jak bardzo Bóg jest próżny? Kocha siebie, bo jest doskonały. Nic innego nie istnieje, co czyni je doskonalszym od niego. Głupota rodzi się w nas i z nami umiera. Nie potrafi zostawić mnie na chwilę. Ale ja nie wiem, że to głupota. Jestem szczęśliwy i nieczuły. Miłość jest niepotrzebnym przypadkiem, który rodzi kolejne przypadki. Konfiguracje liczb, spotkanie części ciał, spotkanie pępka z udem, oka z szyją.

Anna Piotrowska, Warszawa, listopad 2007

W cielesnym przedstawieniu "Gemini" choreografki wykreowały silny teatralny portret dwóch kobiet związanych ze sobą quasi-nierozerwalną relacją. Ten osobliwy tandem uwodzi publiczność pięknym fizycznym dialogiem, w którym zmieniające klimat i intensywność ruchy, wytwarzające jednocześnie poczucie harmonii i dystansu, zaskakują odbiorcę. Ich współpraca nigdy nie jest przewidywalna. Za pomocą interakcji cielesnych bliźniaki tworzą bardzo specyficzny, swoisty język, którym przekazują i opowiadają o swych nieustających zmaganiach i buntach, nie tracąc jednocześnie kontaktu z fizyczną przestrzenią i z publicznością.

Ide van Heiningen, Marta Trpisovska , Mándy Ildikó, Fenyves Márk

Przedstawienie zostało wyróżnione przez jury "Scena Prezentacji" podczas 14. Międzynarodowych Prezentacji Współczesnych Form Tanecznych w Kaliszu. Jury przyznało nagrodę za "ucieleśnienie emocji i myśli poprzez taniec w spektaklu "Gemini".

With the phisical performance "Gemini", the coreographers created a strong theatrical portrait of two women bound together in an almost unbreakable relationship. On stage together with her partner Patritia Piotrovska, Anna seduces us with a beautiful phisical dialogue in which supportive movements can create harmony and distance in a very surprising way. Their co-operation is never predictable, their togetherness is always on the level of well balanced respect. They create a very specific language to tell the world about the constant struggle and revolt of twins. They never lose contact with the phisical space and the audience.

Ide van Heiningen, Marta Trpisovska , Mándy Ildikó, Fenyves Márk

 

Na ławeczce skrzywionej miłości siedzieli oboje. Kochali się - to fakt. Nikt nie wie dlaczego. Skąd fascynacja w miłości. Czy to zrozumienie zlepione miodowym płaczem.

Cukierek słodki, twarda landrynka. Kolorowa ułuda topniejącego i kurczącego się czasu. Tak mało jest czasu. Tak mało czasu na miłość. Trzeba zdążyć przed innymi, przed samym sobą. Trzeba być pierwszym i najlepszym. Każde spotkanie jest niepowtarzalne i wyjątkowe. Trzymać Cię za rękę, to jak prowadzić świat. Obejmować Cię to jak zapuszczać kwiaty i pleść z nich owocowe dywany rozkoszy. Namiętność - niewiadoma, niezliczona ilość uniesień. Chmurnych kształtów, takich pełnych i doskonałych. Niesieni na chmurze, wiemy dokąd zmierzamy. Płyniemy po szczęście doskonałości. Szczęście idealne jak turkusowe jabłko z granatowym ogonkiem. Czy istnieje takie? Nie wiem? A czy istnieje szczęście? Nie wiem.

Leżeć obok ściany niewiedzy jest bolesne. I trudno przebić się przez ścianę - mur. Kopiąc w drzwi - musisz uważać, by nie zrobić dziury, która obnaży wszystko. Słabość i małość. Boisz się być niedoskonały. To trudne wyzwanie. Jak cieszyć siebie samego nie raniąc drugiej bliskiej osoby.

Stara latarnia patrzyła na puste miejsce. Grzała je co wieczór licząc na przyjście miłości. Nie liczyła na spotkanie dojrzałego kwiatu. Chciała dawać ciepło i cierpliwie trwać. Wystarczy podpalać miłość, wtedy ma szansę płonąć. Czy warto spłonąć?

Jak można wyrazić miłość do drugiego człowieka, nie wyrzekając się miłości do siebie. Czy zrozumienie drugiej osoby musi być kosztem, ceną nie kochania siebie i zaprzestania realizacji własnych marzeń. Oczywiście czy marzenia są zawsze słuszne? Czy każde marzenie może i musi być spełnione? Gdzie zdrowy rozsądek i racjonalizm?

Papa papu, papa życie, papa marzenie, papa spełnienie. Papa zgodo na wszystko: na szarość i kolor, na śmiech i płacz.

Papa pokarmie.chciałam Cię zjadać do końca, najadać się nieustanne.

Rozmowa z Tobą jest nieskończonym oceanem. Oceanem wyrozumiałości, miłości, dobra, pogodności i łagodności. Jesteś przystanią objęcia cennego.

Anna Piotrowska, Warszawa, 27 września 2007, 01:48

 

Patrzę na moją twarz. Widzę śmierć. Śmierć mojej twarzy i śmierć w mojej twarzy. Śmierć mojego ciała? Moich wnętrzności? Stoję nad mym ciałem, pochylona, zgarbiona, zadziwiona. Zadziwiona pięknością, która jednocześnie zmienia się w brzydotę. Brzydotę życia, kruchości i małości. Malutki, drobniutki człowieczek, nie potrafiący żyć bez miłości. Śmierć, moja śmierć. Co tak patrzysz? Nie poznajesz siebie w swojej twarzy? Oddycham. Tak Ja, czyli Ty. Jednocześnie ciało i dusza. Kto jest mocniejszy, kto przetrwa. Przecież nie Ja, to Ty. Razem jest niemożliwe, nierealne, takie banalne. A jednak zewnętrzne zmaga się z wewnętrznym. Wydaje się, że wewnętrzne jest silniejsze. Ma większą siłę i jest Bogiem. Jest przede wszystkim niewidzialne. I to jest jego moc. A zewnętrzne? Widać, owocuje, starzeje się, umiera, cieszy się, głupio się uśmiecha i łka. Czy mózg jest wnętrzem czy zewnętrznością? Wyjdź i stań obok. Spójrz na swoją twarz. Śmiej się z niej, płacz i skacz. Nie masz słów? Wypraw jej pogrzeb, say goodbye to your face. Smile again, do not cry.  

Zakopana w czarnej ziemi, owinięta całunem. Jeszcze oddycha, jeszcze udaje, że żyje, że jej przeznaczeniem jest miłość. Miłość samej siebie. Miłość..twarzą w twarz..

Czołgające martwe ciała. Bezruch jedno ciało na drugim. Uwolnienie spod ciężaru, przesuwam swoje ciało, obolałe, martwe, niedojrzałe. Zbyt piękne na taki koniec. Chcę wstać, nie umieraj, zrób ze mną coś, zatańcz ostatni raz, niech wszyscy widzą. Bal, tańczę z Tobą, ze sobą na pięknym balu. Wszyscy podziwiają linie ciała, rysy, twarzy, te dłonie, te nogi - po prostu kończyny. Pośladki, uda, brzuch i talię. Piersi, ramiona i szyję. Tańcz ze śmiercią, do twarzy Ci z nią. Pozwól czołgać się swojemu ciału, wpaść w otchłań, wielką czarną dziurę. Nie martw się, nic mi nie będzie. Odnajdziemy się w wielkiej czeluści. Pytanie czy w białej przestrzeni, czy czerwonej. Boję się bieli, wielkiej nieogarniętej przestrzeni, zimnej. Wielkiej nicości. Ze śmiercią Ci do twarzy, zobacz, tak właśnie po malutku, po cichutku. To ostatnie takty. Twój ostatni rytm i zapomniany..oddech.

Anna Piotrowska, 31 grudnia 2006 r.