"cafe klatschen" - tak nazywały się po wojnie spotkania głównie kobiet z kręgów "inteligencji wiejskiej". Spotkania towarzyskie, na których omawiano bieżące sprawy, plotkowano i bawiono się wspólnie.

Akcja - mała dziwka wisząca w szafie, schowana w magiczny czarny garnitur, nie mający dna w kieszeni. Urywa guziki, jest głodna. Głodna dziecięcej miłości. Wiary w siebie poprzez ludzi. Nudzi ją życie. Fruwa myślami, nie wie, co ze sobą zrobić. Oddaje swoje ciało, to jej inwestycja. Inwestycja w obolałą przyszłość, która zostanie wymazana po śmierci. Wydawać się jej będzie, że i tak była facetem. Swoim osobistym, zaufanym alfonsem. Lgnie do niego, jak do tatusia, którego darzy bezgranicznym zaufaniem. Monotonia życia, proza życia. Ale, czy marzenia też nie są monotonne. Czy ciągłe pragnienie nie zabija marzenia? Czy ucieczka przed rzeczywistością uratuje duszę niewiernej, pogubionej istoty. Istoty skazanej na dawanie przyjemności i miłości. Daje wszystkim radość, oddaje siebie, a nienawidzi i nie szanuje swojej twarzy, swojego obłędnego umysłu, swojego brzucha i swoich skroni. Zmarznięta, wędrująca postać. Raz w jedną, raz w drugą stronę. Wydaje się, że chodzi bez celu. Celowe są zatrzymania, chwilowe zawieszenia zmierzchającej młodości i wielu ondulacji. Czerwona szminka na ustach i blady uśmiech. Oczy zapalające się w tańcu z nieznajomym kochankiem, który za każdym razem rozbudza nadzieję, na tę właściwą, jedyną miłość, na którą tak bardzo zasługuje. Bogini miłości, świątynia rozkoszy, przestrzeń ekstazy.  

Krowa patrzy w dal. Widzi słońce, choć nie wie, że to nazywa się słońce. Żuje trawę, choć nie wie, że to trawa. Ma dobro i ciepło w oczach. Ogromny spokój ukrytego ducha pokory. Pokory cielesności i cielakowatości.

Zgubiłam piersi. Piersi mej mężności, mojego zbolałego ciała. Sedno życia - czyli pokarmu, pierwszego prawdziwego pożywienia.

Anna Piotrowska, 5 stycznia 2007 r., godz. 02.09

"cafe klatschen" - it's a name of postwar meetings of "country intelligence" women. The aim of those social meetings was to talk about current events, gossip and have a good time together.

The plot: a small hooker hanging in the wardrobe, hidden in a magic, black suit that has no bottom in the pocket. She tears the buttons off the suit, she is hungry - hungry for childish love and people's self-confidence. She is bored with life. Being unable to gather her thoughts, she doesn't know what to do with herself. She gives her body, it's her investment. The investment in the sore future, which will be expunged after death. She will be sure that she were a man anyway. Her personal, trusted pimp. She takes to him like to a daddy, whom she trust the most. The humdrum, the prosaic aspects of life. Anyway, aren't dreams monotonous too?! Doesn't constant desire kill the dream? Will an escape from reality save the soul of an doubting and lost being - a being condemned to giving pleasure and love? She gives joy to everyone, she gives herself, but she hates and doesn't respect her face, her demented mind, her stomach and her temples. A frozen, wandering figure. This and that way. It seems she's walking aimless. Deliberate are coming to a standstill, momentary slowing down of fading youth and of many perms. A red lipstick and a weak smile. Her eyes litting up in dance with a strange lover, who every time gives her hope of the only real love she deserves. The goodness of love, the sanctuary of sensual pleasure, the space of ecstasy.

A cow looks in the distance. She sees the sun, although she doesn't know that it's named the sun. She chews grass, although she doesn't know that it's grass. There are goodness and warmth in her eyes. A huge peace of hidden humility. Humility of corporality and "calfity".

I lost my breasts. The breasts of my bravery and of my sore body. The source of life - of sustenance, of first real food.

improwizacja taneczna Anny Piotrowskiej - zatańczona w Kościele św. Barbary, w Auli Fizyki PW, w galerii w Zielonej Górze

Anna Piotrowska's dance improvisation - danced in the church of St. Barbara, physics lecture theatre of Warsaw Technical University, in a Gallery in Zielona Góra.

Wyjątkowo ekscytujące dzieło, dłuższy utwór z wieloma postaciami, dzieło Witolda Gombrowicza zainspirowało pracę skomponowaną w oparciu o materiały zaczerpnięte z Dramatu Baronostwa. Utwór zatytułowany "n_not moved" przywiozła z Warszawy do Budapesztu tancerka-choreograf Anna Piotrowska. Przedstawienie było jedną z najznamienitszych inscenizacji choreograficznych - zarówno pod względem wykorzystania przestrzeni, jak i światła okazało się wyjątkowym. Baśniowy, czerpiący z niemieckiego filmu okresu ekspresjonizmu, z surrealistycznych kabaretów świat wsparty został wspaniałym, porywającym montażem muzycznym Aleksandry Gryki. Tancerka miała włosy ufryzowane w kształcie specjalnych rogów, jej czarno-biały strój był przyozdobiony drobnymi jedwabnymi kwiatuszkami: niespokojną postać czyniło jeszcze bardziej magnetyczną ostre światło odbite od podłogi i długi cień rzucony na całe ciało. Osamotnienie, wygnanie, ekscentryczność czynią jej solówkę mądrą, oryginalną. Wolno poruszającym się ciałem targają ponure energie: to się potyka, ażeby z własnego smutku znów zaczerpnąć siłę. Rwąca, poszarpana muzyka, jakby płynąca z grającego w kółko gramofonu czy też ze ściszonego radia. W szczególnej muzycznej i wizualnej przestrzeni ruchu widzimy intymny, pełen wyznania taniec nieuchwytnej, ulotnej, cierpiącej istoty.